Bulleh Shah Poetry
Bulleh Shah real name is Abdullah Shah. He was born on March 3, 1680 in Uch Gilani during the Mughal Empire.
In his poetry, he not only criticizes the religious rules but also condemns the Turks of the world and calls the mere accumulation of knowledge a disaster. Opposition to knowledge is actually opposition to "knowledge without action." If one looks at Ghair, one realizes that Balha Shah's poetry is a reaction against universal creed.
Bulleh Shah died at the age of 77 on August 22, 1757 in Kasur & was buried here. To this day, devotees pay homage to his shrine by singing his mystical poetry every year. baba bhulay shah poetry.
 |
| bulleh shah |
نہ کر بندیا میری میری نہ تیری نہ میری
چار دناں دا میلہ دنیا فِیر مٹی دی ڈھیری
عاشق عاشق ہر کوئی آکھے پر عاشق بنڑدا مر کے
زہر پیالہ کوئی نئی پیندا پر عاشق پیندا بھر کے
تن کالا قبول وے بُلھیا
من کالا کسے کم دا نئیں
جتھے جھوٹ دا راج ہوئے چھڈ او محفل میلے
فریبی بھریاں رونقاں نالوں بہتر جنگل بیلے
رکھن نہ جیڑے مان خلوصاں دا
پلے جاڑ یئےاُناں سنگتاں نوں
پنج ست مرن گوانڈھناں رہندیاں نوں تاپ چڑھے
گلیاں ہو جان سنجیاں وچ مرزا یار پھرے
جیڑے لوکی رَب نوں بُھل جاندے نے
اُو شیطان دے ہتھوں رُل جاندے نے
میں پردیسی ایس دنیا وچ اپنے آپ نوں لبن آیا
پر میں اس دنیا وچ پھس کے اپنے آپ نوں بُہل بیٹہا ہاں
کر کر بدیاں بُڈھے ہوئے تے لک ہوئے ڈنگے
ہڈیاں دا چورا مُک گیا پر عمل نہ ہوئے چنگے
جتھے دلاں وچ کھوٹ ہندی
اُتھے کِردار دی مُوت ہندی
بندے رول کے زندگی بندیاں دی
پچھوں آکھن رَب دی مرضی اے
بُلھے شاہ اساں مرنا ناہیں
گور پیا کوئی ہور
یاری دی گل چھیڑ نہ یارا
اَج دے یار لُٹیرے نے
بُلھے شاہ اسی جوگی ہوئے
ساڈے سپاں نال یارانے
ساڈے انگ انگ زہراں رچیاں
ساڈا درد کوئی نہ جانے
پتھر زہن گلاب نئیں ہوندے
کورے کاغذ کتاب نئیں ہوندے
جے کر لائی یاری بُلھیا
فِر یاراں نال حساب نئیں ہوندے
عیباں والا بندہ میں اندروں باہروں گندا میں
رحمت رَب دی کجیا مینوں عملوں اُنج تے مندہ میں
اُتوں لے کے تھلے ویکھاں تیرے جُسے ولے ویکھاں
کہیڑی شے دی آکڑ بندیا کی اے تیرے پَلے ویکھاں
نہ درداں دے نہ فرضاں دے
سب رشتے ناتے غرضاں دے
سانوں لوڑ نہ ہور زمانے دی
رُوح کلمہ یار دا پڑھ گئی اے
جب کانچ اٹھانے پڑ جائیں
تم ہاتھ ہمارے لے جانا
توں عشق دا کلمہ پڑھ تے سہی
تینوں دنیا کافر لگنی اے
بُلھے شاہ ! اودی او جانے
مینوں اپنی توڑ نبھاون دے
مُرشد جے نہ راضی ہووے
مُجرا، ناچ، دھمال، برابر
میں عشق کماون نکلی ساں
گھر بار لٹا کے بہہ گئی آں
نہیں لنگدا وقت وچھوڑے دا بن یار گزارا کون کرے
دنیا توں کنارہ ہو سکدا یاراں توں کنارہ کون کرے
اِک دن ہووے تے لنگ جاوے بُلھیا ساری عمر گزارا کون کرے۔
رَب رَب کردے بُڈھے ہوگئے مُلاں پنڈت سارے
رَب دا کھوج کھرا نہ لبھا سجدے کر کر ہارے
رَب تے تیرے اندر وسدا وِچ قرآن اِشارے
بُلھے شاہ رَب اوہنُوں مِلسی جیہڑا اپنے نفس نُوں مارے۔
علم پڑھیاں اشراف نہ ہوون جیہڑے ہوون اصل کمینے
پِتل کدی نئیں سونا بندا بھانویں جڑیے لعل نگینے
شُوم تھیں کدی نئیں صدقہ ہوندا پاویں ہوون لکھ خزانے
بُلھیا بھاج توحید نئیں جنّت ملنی بھاویں مریئے وچ مدینے۔
جس یار دے یار ہزاراں ہون اس یار نوں یار نہ سمجھیں
جیڑا حد توں ود کے پیار کرے اس پیار نوں پیار نہ سمجھیں
ہووے یار تے دیوے ہار تینوں اس ہار نوں ہار نہ سمجھیں
بُلھے شاہ بھاویں یار جناوی غریب ہووے
اُوندی سنگت نوں بیکار نہ سمجھیں
پڑھ پڑھ عالم فاضل ہویا کدی اپنڑے آپ نوں پڑھیا ای نہیں
جا جا وَڑدا مسجداں مندراں اندر کدی من اپنڑے وچ وڑیا ای نہیں
ایویں روز شیطان نال لڑدا کدی نفس اپنڑے نال توں لڑیا ای نہیں
بُلھے شاہ آسمانی اُڈدیاں پھڑدا ایں جہڑا گھر بیٹھا اونوں پھڑیا ای نہیں
ویکھ بندیا آسماناں تے اُڈدے پنچھی
ویکھ تے سہی کی کردے نے
نہ اُو کردے رزق ذخیرہ نہ او بھکے کے مردے نے
کدی کسی نے پنکھ پکھیرو بھکے مردے ویکھے نے
بندے ہی کردے رزق ذخیرہ بندے ہی بھکے مردے نے۔
علی ع نال مقابلے کرنا اے
علی ع وانگ رسولﷺ دی سیج تے سوں کہ دس
علی ع وانگ پہاڑ مصیبتاں دے تُوں سینے تے تھام کہ دس
علی ع جمیا کعبے دے وچکار بُلھے تُوں کچی مسیت وچ جم کہ دس۔
حرام وی پیتی جاندے او نمازاں وی نیتی جاندے او
حج وی کتی جاندے او تے لہو وی پیتی جاندے او
دسو بُلھے شاہ نوں سارے اے کی کیتی جاندے او۔
سِر تے ٹوپی تے نیت کھوٹی لینا کی سِر ٹوپی دھرکے
تسبیح پِھری پر دل نہ پھریا لینا کی تسبیح ہتھ پھڑکے
چلے کیتے پر رَب نہ ملیا لینا کی چلیاں وچ وڑھ کے
بُلھے شاہ جاگ بنا دُدھ نہی جمدا پانویں لال ہووے کڑھ کڑھ کے۔
پُھلاں دا تو عطر بنا عطراں دا فِر کڈھ دریا
دریا وچ فِر رج کے نہا مچھلیاں وانگوں تاریاں لا
فِر تیری بو نئیں مُکنی پہلے اپنی میں مُکا۔
پڑھ پڑھ کتاباں علم دیاں توں نام رکھ لیا قاضی
ہتھ وچ پھڑ کے تلوار نام رکھ لیا غازی
مکے مدینے گھوم آیا تے نام رکھ لیا حاجی
او بُھلیا حاصل کی کیتا جے توں رَب نہ کیتا راضی۔
کیتا سوال میاں مجنوں نوں تیری لیلا رنگ دی کالی اے
دتا جواب میاں مجنوں نے تیری انکھ نہ ویکھن والی اے
قرآن پاک دے ورق چٹے اتے لکھی سیاہی کالی اے
چھڈ وے بُلھیا دل دے چھڈیا تے کی گوری تے کی کالی اے۔
اِک پاسے میرے رہن وہابی اِک پاسے دیوبندی
اَگے پچھے شیعہ سُنی ڈاڈھی فرقہ بندی
وِچ وچالے ساڈا کوٹھا قسمت ساڈی مندی
اِک محلہ اَٹھ مسیتاں کِہدی کراں پابندی۔
پہاڑاں تے چڑھدے سیلاب ویکھے
وچ کنڈیا دے رُلدے گلاب ویکھے
دولت تے ایڈا مان نہ کر بندیا
سڑکاں تے رُلدے نواب ویکھے۔
چڑھدے سورج ڈھلدے ویکھے، بُجھے دیوے بلدے ویکھے
ہیرے دا کوئی مُل نہ تارے، کھوٹے سکے چلدے ویکھے
جناں دا نہ جگ تے کوئی، اُووی پُتر پلدے ویکھے
اُوہدی رحمت دے نال بندے، پانی اُتے چلدے ویکھے
لوکی کہندے دال نہی گلدی، میں تے پتھر گلدے ویکھے
جتھاں قدر نہ کیتی یار دی بُلھیا، ہتھ خالی اُو ملدے ویکھے۔
دل نوں روگ لاون لوکی کر کر گلاں ساڑھن لوکی
پکھے ہتھ نوالہ دے کے طعنے دے دے مارن لوکی
مان اعتبار دے چسکے لا کے پیربھن پوڑی چاڑھن لوکی۔
تیرے پلے رہندا ککھ نئیں جے ویکھن والی اَکھ نئیں
توں ویکھیں نفس دی خواہش نوں ایویں جنت پیچھے تھک نئیں
جے راضی ہووے نچن نل اے سودا سستا کٹ نئیں۔
بُلھے شاہ! زہر ویکھ کے پِیتا تے کی پِیتا
عشق سوچ کے کِیتا تے کی کیتا
دل دے دل لین دی آس رکھی
وے بُلھیا پیار اِہو جیا کِیتا تے کی کِیتا۔
پکا چڑھدا جیہڑا رنگ فقیری ہوندا
پلہ چھڈ کے اَنا دا میں وچ سڑھنا پیندا
کلیاں عشق کمانا اوکھا کسے نوں یار بنانا اوکھا
پیار پیار تے ہر کوئی بولے کرکے پیار نبھانا اوکھا
ہر کوئی دکھاں تے بس لیندا کسے دا درد وٹانا اوکھا
گلاں نال نہیں رتبے ملدے جوگی بھیس وٹانا اوکھا
کوئی کسے دی گل نئیں سندا لوکاں نوں سمجھانا اوکھا۔
تینوں شوق جو سی سانوں رولن دا
آ ویکھ سہی اسی رُل گئے آں
اُس نال یاری کدی نہ کریں جس نوں اپنے تے غرور ہووے
ماں باپ نوں بُرا کدی نہ کویں چاہے لکھ اُناں دا قصور ہووے
راہ چلدے نوں دل نہ دیویں چاہے لکھ چہرے تے نور ہووے
او بُلھیا دوستی صرف اوتھے کریں جتھے دوستی نبھاون دا دستُور ہووے۔